Ένα συνηθισμένο βράδυ σαν τα περισσότερα, κάτσαμε με τον Λάζαρο επιτέλους κάπου εκεί μετά τις 10 το βράδυ κουρασμένοι στον καναπέ για χαλάρωση και χουχούλιασμα. Είπαμε να δοκιμάζαμε να δούμε ταινία, γελάσαμε και οι 2 διότι ξέραμε ότι με την κούραση που είχαμε δε θα βλέπαμε ούτε 15 λεπτά και είπαμε να χαζέψουμε λίγο τηλεόραση.
Είχε το μουσικό σόου The Voice. Παλιά το βλέπαμε φανατικά (σχεδόν δηλαδή). Φέτος δε σου κρύβω ελαφρώς το βαριέμαι αλλά ας πάει και το παλιάμπελο λέω! Ας το βάλουμε. Καλά γελάσαμε τόσο πολύ με τον Λάζαρο, όχι ότι κοροϊδεύαμε τους διαγωνιζόμενους αλλά να ….. πάντα διασκεδάζουμε τρελά να βλέπουμε τέτοια σόου και να σχολιάζουμε…ειδικά ο Λαζ. Με κάνει και γελάω τόσο μα τόσο πολύ που θυμάμαι γιατί τον ερωτεύτηκα τόσο εξαρχής.
Aaaaaaanywayyyy…!!!
Έρχεται η σειρά του Παναγιώτη. Ένα παιδί με μουσική παιδεία και επίπεδο. Που το ξέρω? Τι να σου πω? Νομίζω η ποιότητα του ανθρώπου φαίνεται. Φαίνεται από τον τρόπο που μιλάει ,από το βλέμμα του , από το πως διαχειρίζεται μια απόρριψη, από παντού το καταλαβαίνεις. Ο Παναγιώτης απέχει αρκετά από το πρότυπο του άντρα του πολλά βαρύ… ξέρεις αυτουνού που λέει λίγες κουβέντες και καλές ( ή έτσι νομίζει φυσικά), που δε διαβάζει ποίηση ή δε βλέπει ρομαντικές κομεντί και φυσικά αν βρεθεί ποτέ έξω με παρέα για χορό το πολύ να κουνήσει ρυθμικά λίγο το πόδι του στο τσακίρ κέφι γιατί « Οι άντρες δεν χτυπιούνται σαν τα χταπόδια όταν χορεύουν ( εκτός φυσικά ότι δεν κλαίνε κιόλας αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα)». Είχε ζωντάνια , μπρίο, δυναμικότητα και μια δόση υπερβολής. Όταν τελείωσε είπα στον Λάζαρο πόσο πολύ μου άρεσε αλλά αναρωτήθηκα φωναχτά «Για πες μου ρε Λάζαρε, πόσους από τους φίλους μας, που είναι νέα γενιά με νέα μυαλά ξέρεις που θα πήγαινε ο γιος τους σε ένα σόου και θα ήταν χαρούμενοι με την εικόνα αυτή?»
Καμία απάντηση.
Ύστερα βγαίνει μια άλλη κοπέλα. Η Κρυστάλλω! Τι προσωπικότητα Θεέ μου! Η φωνή της αλλά κυρίως η ερμηνεία της με συνεπήρε. Αλλά το ταμπεραμέντο της…. Αυτό ήταν όλο το ζουμί. Όχι της παρουσίας της….της ζωής γενικά. Ο αυθορμητισμός της, η καλοσύνη της , η χαριτωμενιά της, σαρωτικός χαρακτήρας!
Κράτα τα αυτά που σου είπα τώρα για λίγο για να μοιραστώ μαζί σου κάτι ακόμα. Πριν από λίγες μέρες είχαμε ενημέρωση από το σχολείο των κοριτσιών. Μου μιλούσε λοιπόν η δασκάλα της μικρής μου και μου έλεγε πόσο υπέροχο παιδί είναι ( αλήθεια τώρα σε εμένα το λέει σκέφτηκα? ), πόσο συνεργάσιμη και πολλά άλλα. Μου λέει λοιπόν στο τέλος «Εάν θα έπρεπε να βρω ένα αρνητικό ας πούμε αυτό, ότι είναι λίγο δειλή στην αρχή. Δεν είναι το πρώτο παιδί που θα σηκωθεί στο θέατρο ή σε κάποια άλλη δραστηριότητα. Είναι το δεύτερο συνήθως, θέλει λίγο χρόνο. Αλλά εντάξει. Θα προσαρμοστεί σιγά σιγά και θα γίνει πιο τολμηρή!!!»
Η απάντηση μου ήρθε αυθόρμητα και κοφτά « ξέρετε, δεν είναι και απαραίτητο!! Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια, ούτε πρέπει να κάνουν τα ίδια με τους άλλους. Εμένα αυτό που μου λέτε δε μου ακούγεται καθόλου ως πρόβλημα!»
Και έρχομαι και αναρωτιέμαι. Συνέχεια τριβελίζουν το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις από όταν έγινα μαμά. Δε μάθαμε τίποτα από την ιστορία? Δε μάθαμε τίποτα από εκείνο τον κύριο με το μικρό αυστηρό μουστάκι που φώναζε, που έβαζε τους ανθρώπους σε κατηγορίες και ήθελε να αφανίσει οποιοδήποτε είδος ανθρώπινης ύπαρξης που δεν πληρούσε τις δικές του προδιαγραφές της ‘Άριας φυλής?
Δε μάθαμε ότι το διαφορετικό και η διαφορετικότητα είναι το αλατοπίπερο της ζωής?
Λέω στα παιδιά μας ότι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και αυτό είναι το ωραίο. Είμαστε σαν τα λουλούδια! Βγαίνουμε σε πολλά χρώματα και πολλά διαφορετικά σχήματα. Τι βαρετό που θα ήταν να υπήρχε μόνο ένα είδος λουλουδιού!!!
Πως όμως θα τις πείσω ότι αποδέχομαι την διαφορετικότητα των άλλων όταν δεν αποδέχομαι την δική τους.
Φαντάζεσαι η απάντηση μου στη δασκάλα της μικρής μου να ήταν άλλη? Γιατί έχω συναντήσει πολλούς γονείς που από την υπερβολική τους ανησυχία το παιδί τους να γίνεται αποδεκτό και να μην ξεχωρίζει από τους άλλους ( γιατί όποιος ξεχωρίζει στοχοποιείται κιόλας, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν αυτοί) θα είχαν ήδη καταστρώσει το πλάνο «Ξε- ντροπαλοσύνης για παιδιά!!». Ξέρεις, με τα χαριτωμένα #not σχόλια « έλα αγαπούλα μου πήγαινε να παίξεις με τα άλλα παιδάκια στο πάρτι», την στιγμή που μόλις έχετε φτάσει σε ένα ξένο μέρος με δεκάδες άγνωστα παιδάκια. Ει!!! Περίμενε λίγο. Όποτε θέλει θα πάει το παιδί!!! Τι φοβάσαι ? μην τυχόν και δεν προλάβεις να πιείς τον καφέ σου ή το τί θα πουν οι άλλοι γονείς για το δικό σου διστακτικό παιδί! Θεέ μου τι ντροπή!! Ας του βάλουμε και φωτάκια με νέον και βελάκια να το δείχνουν λοιπόν γιατί ίσως να μην αρκούν τα πιεστικά σου σχόλια.
Αλλά θα μου πεις!!! Δύσκολο να έχεις ένα παιδί διστακτικό, που να σε καταλάβω εγώ τώρα, « ξέρεις τι περνάω εγώ» και τέτοια….(το παιδί σου να δεις τι περνάει που τεντώνεται να σε ικανοποιεί συνέχεια)
Και μετά έχεις το άλλο άκρο…. τον Παναγιώτη και την Κρυστάλλω που είναι τσίτα τα γκάζια. Εκεί να δεις δυσκολία οι γονείς…με αυτά τα παιδιά. « τί να το κάνω?», είναι υπερκινητικό, « πω πω πω πως με εξουθενώνει κάθε μέρα» και άλλα τέτοια. Σκέψου όμως να τα καταπίεζαν αυτά τα παιδιά για να γίνουν τα «ιδανικά» παιδιά μας (τα ποια?). Φαντάζεσαι οι γονείς του Παναγιώτη να καταπίεζαν την καλλιτεχνική του φλέβα από μικρό επειδή στην κοινωνία μας το πρότυπο του άντρα του πολλά βαρύ απέχει παρασάγκας από την εικόνα του παιδιού αυτού? Ή να προσπαθούσαν να βάλουν φρένο στο πικάντικο ταμπεραμέντο της αξιαγάπητης Κυπραίας?
Δε μου είναι πάντα εύκολο να αγκαλιάζω στοιχεία του χαρακτήρα των παιδιών μου που είναι κόντρα σε εμένα. Εννοείται δεν είμαι η τέλεια μαμά με τα τέλεια παιδιά. Τέτοιο τίτλοι μακριά από εμάς. Ωστόσο προσπαθώ πολύ να σκέφτομαι λίγα βήματα πιο μπροστά. Ναι, με τρελαίνει η ακαταστασία της κόρης μου (αν δεν το ξέρεις για εμένα είμαι control freak ,στα είπα όλα ΕΔΩ). Αλλά σκέφτομαι ότι αυτή είναι, το δωμάτιο της είναι ο χώρος της . Μόνο συγκρούσεις μπορώ να έχω και μάλιστα μετωπικές αν την καταπιέζω να γίνει κάτι που δεν είναι. Άλλωστε ,σκέφτομαι, τόσοι μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν ακατάστατοι και χαοτικοί στους χώρους τους! Και η άλλη μου η κόρη. Είναι πληθωρική και μπορεί να σε τρελάνει μέχρι να γίνει το δικό της. Κουραστικό? Πολλές φορές ναι, αλλά μπορεί να είναι η επόμενη μεγάλη ηγέτης σε κάποιον τομέα (όχι απαραίτητα πολιτικό φυσικά).
Συμβουλές δεν δίνω ,αλλά αν θα μπορούσα να σου πω ένα πράγμα αυτό θα ήταν το εξής. Το μεγάλωμα των παιδιών μας είναι μια εμπειρία που δεν περιγράφεται με λόγια, είναι συναρπαστική και αλλάζει και εμάς τους ίδιους. Θα σε προέτρεπα λοιπόν, να κάτσεις αναπαυτικά στην καρέκλα σου, να ανοίξεις τους ορίζοντες σου και να απολαύσεις αυτά τα μικρά πλάσματα. Παρατήρησε τι τους αρέσει και σε τί είναι καλά και εκεί να επενδύσεις. Και αν αυτό το κάτι σε κάνει εσένα να νιώθεις περίεργα και άβολα τότε μην αλλάξεις δραστηριότητα…..ψάξε μέσα ΣΟΥ να δεις τί σου ξυπνάει αυτό το Θέλω του παιδιού σου και προχώρησε εσύ ως άνθρωπος. Χρησιμοποίησε αυτή σου τη δυσκολία ως ευκαιρία να δουλέψεις δικές σου ανασφάλειες και βιώματα και άσε το παιδί σου να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού ΤΟΥ!!!
Βγες έξω από την ασφαλή περιοχή σου (your comfort zone) και απόλαυσε τα μοναδικά παιδιά σου!!!!
Όπως τραγούδησε και ο Παναγιώτης μου Free Your Mind and the rest will follow!!!!
Να είσαι καλά!
……………….cause parETTYng equals acceptance and love!!
